De dienst zelf was maar een kale aangelegenheid: één keer zong een koortje van 4 man voorzichtig een lied en verder werden de zangers via een beamer op een beeldscherm geprojecteerd. Er was geen rondgang, er werden geen gebeden uitgesproken. Het was vooral tekst. Het driemaal amen aan het einde van de dienst bleek inderdaad afgeschaft en tijdens de dienst werd de stellige hoop door enkelen uitgesproken dat dit lot nu ook snel de rondgang zou treffen, althans het gebruik van ouwel en wijn.
Ik voelde me wat weemoedig op de fiets, terug naar huis.
Ik moest sterk denken aan een beeld uit de film "Labyrinth". In deze film moet een jong meisje op zoek naar haar broertje. Zij moet hem in een bepaalde tijd terughalen, anders zou hij voor altijd eigendom blijven van de kwaadaardige elfenkoning. Om haar broertje te vinden, moet zij een enorm labyrinth doorkruisen, waarbij de elfenkoning voortdurend vals speelt en zij steeds weer opnieuw lijkt te moeten beginnen. Op enig moment komt het meisje, vermoeid, op een soort vuilnisbelt, maar als ze een deurtje doorgaat, bevindt ze zich opeens in haar eigen slaapkamer thuis. Alles klopt: de kamer, de speeltjes, de rommel op haar bureau, het bed dat uitnodigend opengeslagen ligt.
Ze ploft huilend neer op het bed.
Eén ding klopt er echter niet...
het is niet haar kamer...
wanneer ze deze werkelijkheid tot haar laat doordringen, beginnen de muren te barsten en stroomt het vuilnis van buiten door de ramen, de deur en uiteindelijk zelfs door de scheuren in de muur de kamer in.
Het was goed om zondag weer in de eredienst te zijn.
Ik was echter nog niet thuis.
We hebben nog een lange weg te gaan.
Of misschien heb ik die weg nog te gaan...
