Leven is veranderen

Vanmorgen in de paasdienst van het ApGen, bleek het thema van de ochtend "leven is veranderen" te zijn.

Behalve dat hier een waarheid als een koe wordt neergelegd, kun je je afvragen waarom nu juist met Pasen een dergelijk thema wordt aangehaald.

Aan de ene kant is Pasen natuurlijk het feest van het zich vernieuwende leven, een lentefeest; aan de andere kant kun je je afvragen of deze jaarlijkse cyclus ook te maken heeft met veranderen. Het komt immers ieder jaar weer terug. Ook de kerkelijke cyclus waarin het lijden van Jezus van Nazareth wordt herdacht gedurende de stille week, vormt al eeuwen een terugkerende cyclus.

Als voorbeeld werd een weekschrijven uit 1972 aangehaald. Dit schrijven begint met de opgewekte kreet dat "Christus leeft!". Terecht merkte de lokale voorganger op dat een dergelijke uitroep in deze tijd niet snel meer zal worden gemaakt. Hij zette het "werken aan een duurzame wereld" ernaast als de alternatieve, moderne verwoording van het vroegere "Christus leeft!".

Hier moest ik even over nadenken.

Mij lijkt het dat hier twee geheel verschillende begrippen uit twee geheel verschillende werelden naast elkaar worden gezet. Er werd ook feitelijk geen nadere duiding gegeven, zodat ik met grote vraagtekens bleef zitten. Natuurlijk, als je maar lang genoeg doorpraat zijn alle begrippen wel met elkaar te verbinden, maar dat maakt de relatie nog niet onmiddellijk logisch.

Als ik het evangelie goed heb gelezen, dan wijst Jezus zijn luisteraars er met regelmaat op dat zijn woorden en voorbeelden niet van "deze" wereld zijn. Het duidelijkst wordt dit wanneer hij door het volk van Jeruzalem wordt afgewezen, als Pilatus hen de keuze stelt om Jezus of Barabas te bevrijden van het kruis. Jezus wordt dus gekruisigd en spottend komt er een bordje aan het kruis te hangen: "Koning der Joden". Hij bleek niet de superheld die de strijd aanging met de gehate Romeinen. Hij bleek het over een heel ander koninkrijk te hebben gehad.

Hij werd niet begrepen.

In de traditie van het apostolisch genootschap, is Christus niet een exclusief begrip dat alleen aan Jezus te verbinden is. Immers, in onze optiek is de mens Jezus van Nazareth gestorven aan het kruis. Zijn wederopstanding is voor ons alleen te begrijpen als een symbool, waarmee duidelijk wordt gemaakt dat anderen na hem zijn wijze van leven zijn gaan navolgen. De boodschap dat God Liefde is in zijn of haar persoonlijke leven is gaan waar-maken. En dat iedere keer als iemand tot die keuze komt, Christus steeds opnieuw weer opstaat.

Niet als een metafysisch gebeuren, maar heel concreet: doordat er mensen zijn die de liefde in hun eigen leven handen, voeten en een mond willen geven.

Ik las vandaag ergens over een wijsgeer die over God sprak als "God gebeurt...". In die optiek is God niet een "wezen", maar, ja, een werk-woord.

Er is nog een aspect dat hierin voor mij belangrijk is.

Het verbond.

De kracht van mijn geloof komt voort uit het gegeven dat ze alleen invulling kan krijgen als mensen hier zelf voor kiezen.

Dus iedere vorm van geloven die voortkomt uit angst, dwang of macht, wordt door mij afgewezen. Ik ben er werkelijk van overtuigd dat mensen die tot deze keuze komen, opgaan in een verbond dat God met de wereld sloot.

Pas op!

Vraag u even af welk beeld u nu spontaan krijgt bij deze zin: "die God met de wereld sloot..." Ik vermoed, mij overkomt het, dat er onmiddellijk weer een mannetje op een wolk tevoorschijn komt. Maar probeer hier eens het beeld van God als gebeuren naast te zetten...

Zo ongeveer als dat kindje dat voor het eerst opstaat en zijn of haar eerste stapjes zet: het geeft zich vol vertrouwen over aan het gebeuren en dan gebeurt het....

Dat verbond.

En ja, dat moet ook een duurzame wereld opleveren... maar het is dus niet hetzelfde maar een gevolg van...en volgens mij is deze volgorde niet onbelangrijk.