 |
| tekenende handen - M.C. Esscher |
Ze begon met een uitgebreid citaat uit het wondermooie "lied van Ruth" van Stef Bos.
" (...)
En ek weet die toekoms is onseker
En die donker is digby
En ek weet ons wag n lang reis
Reg deur die woestyn
Maar jou land is my land
Jou volk is my volk
Jou taal is my taal
Jouw God is my God
Jou droom is my droom
Jou pad is my pad
Jou toekoms my toekoms
Jou hart in my hart
En die donker is digby
En ek weet ons wag n lang reis
Reg deur die woestyn
Maar jou land is my land
Jou volk is my volk
Jou taal is my taal
Jouw God is my God
Jou droom is my droom
Jou pad is my pad
Jou toekoms my toekoms
Jou hart in my hart
(...) "
Die middag realiseerde ik me: "nieuw is niet anders".
Dit moet ik uitleggen: het ligt dicht bij elkaar, dus de formulering luistert nauw.
We kunnen soms vol verlangen spreken over een "nieuwe wereld", in die zin dat we uitzien naar een wereld waarin geen lijden, onnodig bloedvergieten, onrecht of andere menselijke dwaalwegen meer zullen voorkomen.
Dat is een wereld die ver afstaat van onze huidige wereld.
Het leidt tot ofwel een verwachtingsvol dromen, bidden ofwel tot bitter cynisme of, zoals het meestal wordt verwoord: realisme...
Ook in het ApGen doen we soms, bijna wanhopig pogingen om te duiden dat de wereld steeds mooier wordt en dat het een kwestie is van tijd en volharden om die nieuwe wereld te kunnen betreden.
En de realisten in de zaal kijken om zich heen en plaatsen vraagtekens bij dit perspectief. En de dromers wijzen op het terugdringen van de armoede in de wereld. En de realisten wijzen dan weer op de groeiende kloof tussen de rijke en arme landen, waarbij een steeds kleiner deel van de wereldbevolking een steeds groter deel van alle aardse rijkdommen bezit...
En wellicht hebben ze allemaal gelijk: ik geloof persoonlijk dat het voor mij onmogelijk is om vanuit mijn beperkte perspectief in het hier en nu tot een realistisch beeld te komen van wat we zo halsstarrig "werkelijkheid" noemen. Misschien dat onze kindskinderen hier een helderder beeld over kunnen krijgen.
De tijd zal het leren.
Is het dan verkeerd om te dromen?
Zeker niet.
Is het dan verkeerd om de nuchtere feiten stevig voor jezelf neer te zetten?
O nee, ook dat niet.
Maar we hadden het over de schepping van een nieuwe wereld...
Dat gaat over het hier en nu. Dat gaat over jou en mij.
En dan kom ik bij de opmerking die ik maakte: nieuw is niet anders...
Hopelijk kun je je nog herinneren een moment dat je verliefd werd. Over wat dat deed met jou en de wereld om je heen. Je liep de hele dag met een grote glimlach rond. De scherpte leek van de wereld af te gaan en alles kreeg een warme, gouden gloed.
Zo kan ik me nog levendig het moment herinneren dat onze oudste dochter was geboren. De intense sfeer vol verwachtingen die in ons huis hing. Een serene, verstillende sfeer. Het gevoel dat me zo overviel omdat ik opeens vader was. Dat kleine meisje in mijn armen, nog maar een paar minuten oud en het voelde al direct of ze er altijd al geweest was.
Zie ik maak alle dingen nieuw...
Volgens mij ligt in dergelijke ervaringen een belangrijke sleutel als het gaat om "een nieuwe wereld".
En daar gaat het lied van Ruth ook over. Ruth, een vrouw uit Moab, die trouwde met één van de zonen van Elimelech en Noömi. Zij waren vluchtelingen voor de hongersnood uit Palestina. Nadat Elimelech en zijn zonen waren overleden, trok Noömi met haar beide schoondochters weer terug naar haar moederland, Palestina. Zij gaf haar schoondochters de ruimte om in hun eigen land te blijven, maar Ruth weigerde haar alleen te laten.
"Maar jou land is my land
Jou volk is my volk
Jou taal is my taal
Jouw God is my God
Jou droom is my droom
Jou pad is my pad
Jou toekoms my toekoms
Jou hart in my hart"
Jou volk is my volk
Jou taal is my taal
Jouw God is my God
Jou droom is my droom
Jou pad is my pad
Jou toekoms my toekoms
Jou hart in my hart"
De wereld was niet veranderd, maar hij was wel nieuw. Scheppers van een nieuwe wereld. We kunnen het. Hier en nu. Deze wereld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten