Ik weet niet meer over wie het ging. Ik las de uitspraak in een artikel over bekende Nederlanders die waren teruggekeerd naar de kerk waar ze zich als jong volwassene van hadden afgekeerd. Ik meen me te herinneren dat het een schrijfster was die over dit proces zei:
"Het paste me als een oude jas..."
Deze uitspraak hangt vaak in mijn gedachten.
Natuurlijk zijn er ook bij mij momenten dat ik het liefste het ApGen de rug zou toekeren. Het is nu eenmaal een mensenwerk en ze wordt dan ook als compleet pakket geleverd: met intens mooie momenten, maar ook met diepe teleurstellingen.De laatste komen veelal juist van die mensen met wie je je extra verbonden voelt.
De teleurstelling zegt overigens vaak meer over mij dan over degene op wie deze zich richt.
Maar het gaat me nu om die oude jas...
Er zijn wel een aantal elementen die hierin mee helpen:
De groep is klein en de actieve leden zijn te overzien. Je kent daardoor veel leden en, omdat het apostolisch-zijn vaak, net als bij mij, een familiaire kwestie is, lopen er tal van lijntjes. Mijn moeder was een ware meester in het ontrafelen van al dit soort verbanden: als ze apostolischen ontmoette, dan ging het gesprek in de kortste keren over wie is wie en zit er nog familie tussen.
En ja, meestal was er wel op zijn minst een gezamenlijke kennis.
En gezamenlijkheid helpt, als het gaat om die oude jas. Het voelt namelijk erg vertrouwd.
Je deelt in een gemeenschap veel met elkaar. Zo doe je al snel ervaringen op waarbij mensen steun nodig hebben en ook krijgen. Dat geldt ook voor mij persoonlijk: de gemeenschap is voor mij altijd wel een veilige thuishaven geweest. In de loop van de jaren zijn er ook alweer velen van die kostbare mensen om mij heen weggevallen, maar mijn herinnering aan hen houdt ze in mijn hart levend.
Dat klinkt misschien sentimenteel, maar dat moet dan maar. Het ging nu om die oude jas...
Het helpt als een jas warmte geeft.
Of het hier gaat om de kip of om haar ei, ik weet dat niet, maar ik weet wel dat ik het als een verrijking ervaar dat ik mijn leven kan plaatsen in een breder perspectief. Hiermee doel ik op mijn overtuiging dat de bedoeling van mijn leven meer is dan het, zeg maar, biologisch in stand houden van onze soort of onze familie. Of in een eindeloos najagen van (nog meer) materiële welvaart. Of in een eindeloos, hedonistisch najagen van mijn lusten. Dat de schepping nog niet is voltooid en dat wij hier een belangrijke sleutel in handen hebben.
Maar dat is niet specifiek apostolisch!
Nee, dat klopt, maar in het ApGen vind ik wel de omgeving waar ik steeds weer in verbinding wordt gebracht met dit gebied. Omdat ik haar rituelen ken. Omdat ik haar taal ken. Omdat ik hier wegwijs ben geworden.
Pas op: niet dé weg, maar mijn weg.
Het was immers mijn oude jas.
Het helpt als die ook nog past.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten