 |
| Een groep apostelen rond 1900 |
Wie zich verdiept in de kerken die tot de Apostolische kerken horen, ontkomt niet aan de apostelen die hier een belangrijke rol in spelen.
In een eerdere blog legde ik al uit waar deze apostelroepingen in het 19e eeuwse Engeland uit voortkwamen. Het was de overtuiging dat de oorspronkelijke structuur van de kerk die door Jezus van Nazareth was gesticht, weer moest worden hersteld om zijn wederkomst voor te bereiden.
Deze oorspronkelijke gedachte is in de vele apostolische zijtakken overal een eigen leven gaan leiden.
Persoonlijk betwijfel ik of de gedachte juist is dat door Jezus een kerk is gesticht. Maar dit terzijde.
De Nieuw Apostolische Kerk kent een stamapostel, zo'n 20 districtsapostelen en apostelhelpers en ook nog eens zo'n 360 apostelen. De stamapostel, tegenwoordig is dit de Fransman Jean Luc Schneider, is de belangrijkste onder hen.
Een vroege, succesvolle afscheiding van de NAK, is "the old apostolic church" met ruim 1 miljoen leden (anderen spreken over 2 miljoen) over de hele wereld, maar met name in Afrika. Deze kerk wordt geleid door een apostelcollege, waarin 1 van hen wordt verkozen tot voorzitter voor de termijn van 2 jaar.
De Gemeente van Apostolische Christenen maakt deel uit van een (voornamelijk Europees) samenwerkingsverband van onderling onafhankelijke apostolische kerken en dit samenwerkingsverband telt in totaal 12 apostelen. Zij handelen echter onafhankelijk van elkaar.
En zo zijn er nog vele varianten.
Daar steekt de ene apostel die we in het apostolisch genootschap kennen wat magertjes bij af.
Maar wat betekent een apostel voor mij?
Laat ik beginnen op te merken dat een apostel een doodgewoon mens is, van vlees en bloed met mooie en ook irritante eigenschappen. Een compleet mens dus.
Dit is belangrijk. Althans, voor mij.
Wat verhullend wordt in het apgen tegenwoordig gesproken over de bestuursvoorzitter, maar die vind ik weer te afstandelijk. In het dagelijks leven ben ik ook voorzitter van een bestuur (van een ouderenzorginstelling), maar dat is voor mij een baan. Weliswaar een baan die ik met veel plezier en inzet vervul, maar een baan. Ik word ervoor betaald en het is denkbaar dat ik op enig moment deze baan verruil voor weer een andere baan.
Het is ook niet helemaal eerlijk. Alhoewel de huidige apostel in alles de broeders en zusters als medebroeder tegemoet treedt, blijft het voor apostolischen bijzonder om de apostel te ontmoeten.
Mocht dit worden ontkent: vraag maar eens naar de gemiddelde bezetting tijdens een eredienst als bekend is dat de apostel deze zal leiden....het zit dan bomvol. Vraag vervolgens naar de overige erediensten. Laat ik het voorzichtig formuleren: er is dan plaats genoeg voor iedereen.
Dus laten we ophouden te ontkennen dat we, ondanks alles wat ik zeg dat het een gewoon mens is (wat ik ook werkelijk zo vind), de apostel toch een bijzonder plekje in onze wereld geven.
Dit is namelijk iets wat veel meer gebeurt. Bij mij. Ik heb verschillende vrienden die echt gewone mensen zijn, maar die door mij een bijzondere plek in mijn wereld krijgen. Ze zijn vaak in mijn gedachten en, ondanks dat we elkaar niet vaak zien (druk, druk, druk), voel ik een bijzondere verbinding met hen. Op een bepaalde manier is dit voor mij een fundamenteel element in mijn leven. En zo gaat dat ook op voor mijn broer, mijn zus (ook al leeft zij niet meer), mijn ouders, mijn schoonmoeder, Anita en onze kinderen en zo voort. Allemaal doodgewone mensen en waarschijnlijk gaat niemand van hen de geschiedenisboeken halen en toch zijn ze stuk voor stuk, allemaal, bijzondere mensen voor mij.
Ieder op zijn of haar eigen wijze.
Deze verbondenheid gaat zo ver, dat, ook als ik alleen ben en ergens over loop te tobben, velen van deze mensen uit mijn directe nabijheid met mij meedenken of voelen. Ze helpen me. Zelfs als ze niet meer deel uitmaken van dit leven.
Zweverig? Voor mij is het heel concreet allemaal. Lees nog maar eens wat ik schreef over de ziel.
En als het gaat om zingeving, over het een plek geven van allerlei mogelijke gebeurtenissen, over verdieping van het alledaagse, over mijn relatie met de schepping, dan is die relatie met deze apostel voor mij weer van belang.
Hij schrijft iedere week een brief. En vaak kan ik dit schrijven vertalen naar mezelf. Of, door de arbeid van een voorganger tijdens een eredienst, wordt deze verbinding voor mij mogelijk. Of door een lied dat door een zangkoor als reactie op een preek, wordt gezongen.
Hoe dan ook.
Het is de weg die ik heb leren bewandelen. Het is de manier waarop ik heb geleerd een soort plattegrond te ontwikkelen, zodat ik weer verder kan. En soms is het domweg de enige mogelijkheid om even helemaal niets te willen of te weten, maar het gewoon even te laten gebeuren.
Dat is wat deze apostolische traditie mij heeft geleerd.
En ja, daar hoort nu eenmaal een apostel bij.
Overigens, eentje is voor mij genoeg...
meer dan genoeg :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten