Laat ons Sions' liederen zingen...

een apostolisch kinderkoor, vast voor een bijzondere uitvoering gezien hun eenstemmige kleding

De Beeldhouwer.

Op deze plaats, op dit moment, 
omringd door deze mensen, 
zie ik mezelf in perspectief, 
vervagen vele grenzen.

In stilte, sprekend met mezelf, 
laat ik me inspireren 
om met mijn levenshouding, 
als een kunstwerk, God te eren.

Hoe krijgt mijn leven vorm en 
geef ik stijl aan mijn karakter? 
Hoe worden zwakke kanten sterk 
en scherpe lijnen zachter?

Dat vraagt om aandacht voor mezelf 
en zorgen voor de ‘vanbinnen’ 
om uit het vele wat ik ben 
mijn eigen beeld te winnen.

(lied 104)

Aldus één van de nieuwere liederen in het ApGen. Het lied is geschreven en getoonzet door Hans Reinold. Hij schreef meer mooie en indringende liederen.

Het is een lied dat gemeenschappelijk wordt gezongen. Voor iemand die voor het eerst een dienst van het ApGen bijwoont, is dat wel even wennen: apostolischen gaan namelijk staan als er gezamenlijk een lied wordt gezongen. Ook dat staan is even oppassen: er wordt braaf gewacht totdat de dirigent (ja, ook gemeenschappelijke liederen worden gedirigeerd) een teken geeft dat we kunnen gaan staan. Soms is hier wat verwarring over en dat wordt als rommelig ervaren. Als er kort achter elkaar verschillende liederen worden gezongen, besluiten met name ouderen ook wel om te blijven zitten. Kortom, het is een levendig gebeuren, dat samen zingen.

Maar goed.

Het lied "de beeldhouwer" beschrijft, vind ik, op een mooie wijze hoe een eredienst kan werken. Het is een moment van reflectie en verstilling. Het proces kan helend werken en soms juist veel onrust geven. Dat hangt erg af van de omstandigheden waarin ik verkeer. 

Zo kennen we veel eigentijdse liederen. Soms merk je dat een lied meer wordt gewaardeerd dan een ander. Dan stelt de dirigent of iemand in de zaal steeds opnieuw hetzelfde lied voor om te zingen.Dit lied werd op een gegeven ogenblik zo vaak gezongen, dat voor mij de kracht verloren ging. Ik heb daarom op een gegeven ogenblik gevraagd of we het een tijdje niet hoefden te zingen. Juist omdat het zo'n prachtig lied is met zo'n indringende tekst. 

Maar het is net als met een willekeurig woord dat je achter elkaar herhaald: op enig moment gaat de betekenis verloren.

Dan sla je het plat en wordt het een dreunend deuntje. Zonde.

Dit hele verhaal leert u ook dat we tijdens een eredienst geen strakke liturgie kennen. Soms wordt er veel gezongen, soms een hele ochtend vrijwel niet. Er zijn verschillende koren die een bijdrage kunnen leveren: een zangkoor, een mannenkoor, een kinderkoor of een jeugdkoor en natuurlijk kennen we dus het samenzang. Er is geen duidelijke regel wie wanneer zingt, alhoewel een kinderkoor veelal op de eerste zondag van de maand wel haar liederen laat horen.

Meestal bepaalt een voorganger of er wordt gezongen. Hier zijn geen vaste momenten voor. Heel soms heeft hij of zij al een duidelijk idee over de te zingen liederen, maar meestal wordt dat overgelaten aan de dirigent van het zangkoor. Soms roept iemand vanuit de zaal een suggestie voor een lied.

Liederen vormen een belangrijk onderdeel van een eredienst, maar de manier waarop is altijd weer een verrassing. En vaak weet een dirigent precies dat lied te kiezen waardoor een eredienst opeens vleugels krijgt:

Er gaat een stroom zo klaar en rein
door de gemeenschap heen; 
en wie zich daaraan laven wil, 
voelt met die stroom zich een.

(lied 111)