Als je er eens goed over nadenkt, dan moet je vaststellen dat het ApGen niet zo heel veel heeft te bieden.
Er is geen vaste overtuiging van een leven na de dood. Weliswaar wordt hier onderling genuanceerd over gedacht, maar de algemene gedachte is toch wel dat het persoonlijke leven eindig is. En als dat zo is, dan is er dus ook geen sprake van een beloning voor een goed en deugdzaam leven (wat dat ook moge zijn). En al helemaal niet omdat je toevallig tot het ApGen behoorde in dit leven.
Er is geen overtuiging dat we de waarheid in pacht hebben. Sterker, binnen het ApGen zijn er zeer diverse denkbeelden onder de leden als het om dit soort thema's gaat. We weten het niet zo goed en we weten het in ieder geval niet zeker. Wat we vandaag als waarheid omhelzen, kan morgen in een nieuw daglicht staan.
We zijn niet "het volk Gods". Daar werd vroeger weliswaar heel anders over gedacht, maar die overtuiging is er nu wel uit. We zijn mens onder de mensen en niets menselijks is ons vreemd.
We zijn eigenlijk maar een eigenaardige verzameling individuen die zich toch verenigd weten.
Ook op mijn werk vorm ik met velen die ieder voor zich sterk van mij verschillen, toch een soort eenheid omdat we voor dezelfde instelling werken. De vele collega's heb ik, over het algemeen, niet zelf uitgekozen en toch voel ik me met hen verbonden.
Zo maak ik ook onderdeel uit van een groep vrijwilligers die mensen in de schulden helpen. Ook hier weer onderling sterk verschillende individuen die gezamenlijk optrekken als het om medemensen in de problemen gaat. Zo voelen we ons onderling verbonden.
En ga zo maar door.
Ja, hoor ik u zeggen, maar in al die voorbeelden is er steeds een centrale kracht die de mensen verbindt. Laat het op je werk de zorg voor ouderen zijn en in je rol als vrijwilliger de zorg voor mensen met schulden.
Wat verbindt nu eigenlijk apostolischen met elkaar?
Misschien wel dit...
Een levensovertuiging waarin het wonder van de schepping, de liefde voor het leven, dus ook voor jezelf en de ander, centraal staat. Een overtuiging die ook maakt dat we als mens zelf handen en voeten willen geven aan die liefde, omdat we ook de overtuiging hebben dat als ik daar zelf geen invulling aan geef, de liefde, zo je wilt, God, machteloos is in mijn leven...*)
En juist omdat het dus gaat om mensen en hun willen, is dit zo kwetsbaar, maar ook zo kostbaar.
En we zijn bereid het met iedereen te delen...
Misschien is dat ook wel genoeg.
*) naar weekschrijven 15 juni 2003, nummer 23.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten