Apostolischen, of hier specifiek, de leden van het Apostolisch Genootschap, hebben altijd al een moeizame relatie met de, zoals zij dit zien, traditionele kerken gehad. Dit kwam onder andere tot uiting in het woordgebruik, waarbij voor alles werd (en hier geldt eigenlijk ook, wordt) voorkomen dat de indruk kan ontstaan dat het Apostolisch Genootschap deel uitmaakt van de traditionele, christelijke kerken.
We spreken niet over onze "kerk",maar noemen dit "plaats van samenkomst" of, kortweg, "het gebouw".
We zijn niet deel van een "kerk", maar van een "werk".
We kennen geen "avondmaalsviering", maar wel "een rondgang" (met precies dezelfde symbolen als bij een avondmaalsviering: brood en wijn).
We kennen geen "collecte", maar wel een "aanbieding".
Het heeft dan ook heel lang geduurd voordat lokale gemeentes zich aansloten bij een raad van kerken of een diakonaal platform. Dat is nu gelukkig al veel normaler geworden, alhoewel ik dergelijke initiatieven nog steeds wel beschouw als initiatieven van enkelingen. Ze worden niet erg breed gedragen.
In mijn optiek ligt hier één van de belangrijkste blinde vlekken van het ApGen. En blinde vlekken hebben als nare eigenschap dat ze niet worden gezien en dus ook geen vragen oproepen.
De idee dat binnen het ApGen denkbeelden bestaan die uniek zijn in de wereld, wordt al lang niet meer breed gedragen. Dat is ook onmogelijk omdat iedereen die zich serieus verdiept in denkbeelden en ontwikkelingen hierin bij de ons omringende kerken, weet dat echt elk denkbeeld dat binnen het ApGen wordt gebruikt, ook elders bekend is.
Het is mij dan ook een raadsel waarom het ApGen is opgehouden zich te associëren met het belangrijke werk van Jezus van Nazareth, de kinderen niet meer worden geconfronteerd met verhalen uit de bijbel en we maar voortmodderen op een weg die ons, paradoxaal genoeg, juist wegdrijft van alle vernieuwende gedachten die in de eerste decennia van het bestaan in het ApGen opgang deden.
Dat vele van die oorspronkelijke denkbeelden niet houdbaar bleken of aan zeggingskracht verloren, dat heet vooruitgang. Dat is een effect van het zoekend je weg gaan.
Maar er was wel een duidelijke inbedding: het voortborduren op het werk van de eersteling, Jezus van Nazareth. Dat was de start van de zoektocht.
Zoals miljoenen, oprechte christenen dagelijks zoekend proberen om zijn voorbeeld in hun eigen leven centraal te stellen.
Iets meer twijfel. Niet altijd een antwoord weten, zeker niet in jezelf. Iets meer vragen....
Ademen
Het
leven leert me twijfelen
wanneer
ik ben verstard
en
leert mij te geloven als
de
twijfel mij verwart.
Zo
wil ik leren ademen
in
twijfel en geloof;
o
geef dat niemand een van
deze
twee ooit van mij rooft.
Want
steeds als ik de opgang zie
in
worsteling en rust,
word
ik me van de moog’lijkheid
tot
groeien meer bewust.
(mannenkoorlied nummer 2)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten