Vandaag woonde ik het symposium "Geloven in mensen..." bij.
Het betrof een werkconferentie over armoede en schulden. Ze was georganiseerd door Kerk in Actie; Schuldhulpmaatje; Knooppunt kerken en armoede en het Diaconaal steunpunt. In ieder geval zijn hiervan de stichtingen schuldhulpmaatje en knooppunt kerken en armoede oecumenische organisaties waarin tal van kerken en aan kerken gelieerde instellingen samenwerken.
Het Apostolisch Genootschap is bij geen van hen aangesloten.
Ik vrees, maar nu moet ik echt voorzichtig zijn, dat ik de enige aanwezige met een apostolische achtergrond was. Ik bedoel dan het ApGen, van de andere apostolische kerken durf ik hier echt niets over te zeggen.
Dit bevreemdt u en mij niet minder.
Alhoewel...
Ondanks haar voortdurende boodschap van "werken aan een liefdevolle samenleving" is het ApGen en zijn haar leden over het algemeen niet erg actief als het gaat om grote maatschappelijke betrokkenheid door dit soort samenwerkingsverbanden.
Ik vrees, maar dat is niet meer dan een vermoeden, dat ook hier wederom dat idiote idee als ware het ApGen geen kerk zou zijn, of dan in ieder geval een heel speciale, een belangrijke oorzaak zal zijn.
We hebben hierdoor voor onszelf een enorme drempel opgeworpen om onbevangen mee te werken aan al die belangrijke en noodzakelijke initiatieven die de samenleving ook daadwerkelijk een beetje mooier maken.
We zijn, als het ware, erg op onszelf teruggeworpen en dat hebben we dan ook volledig aan onszelf te danken.
Ik moet eerlijk zeggen dat vanuit de organisatie van het ApGen, zoals haar voorgangers, nauwelijks enig belang wordt gehecht aan dergelijke samenwerkingen. Weliswaar zijn er gelukkig op verschillende plaatsen in ons land hele boeiende en interessante samenwerkingen met lokale kerken of diakonale netwerken ontstaan, maar dat is feitelijk vooral te danken aan individuen (en ja, gelukkig zijn dat vaak ook lokale voorgangers) uit de lokale kerken die hun schroom hebben overwonnen en langzamerhand het belang hiervan zijn in gaan zien. Helaas blijft dit dus beperkt, alhoewel de websites dergelijke initiatieven weer met graagte verkondigen.
Alweer vele jaren geleden sprak ik met één van de vertegenwoordigers van het bestuur over de stichting schuldhulpmaatje en mijn verbazing dat het ApGen hier in geen velden of wegen te zien was. Het werd een vreemd gesprek: de vertegenwoordiger van het bestuur begon mij omstandig uit te leggen dat het in het ApGen allemaal uitstekend was georganiseerd: leden konden altijd op het dienstencentrum terugvallen als er sprake was van financiële noden.
Maar daar ging het helemaal niet om.
Eerlijk gezegd: daar gaat iedere kerk in Nederland van uit: dat het vanzelfsprekend is dat leden een beroep moeten kunnen doen op hun kerk.
Het gaat juist om al die mensen die nergens een beroep op kunnen doen.
Het gaat om een maatschappelijke opdracht die je als kerk toch ook hebt.
Enfin, lang verhaal kort. Het is nooit wat geworden.
Vraag me niet waarom niet.
Ik vrees dat we het te weinig in ons DNA meedragen. De vanzelfsprekendheid die ik bij vele kerken, ook de hele kleintjes, ervaar om in dit soort samenwerkingen te stappen, ik merk er niet zoveel van in het ApGen.
Er wordt gewikt. Er wordt gewogen. Er worden hele voorgangersconferenties gewijd aan onze zichtbaarheid. Maar er komt geen beweging op gang.En dat lijkt me toch een belangrijke voorwaarde om uiteindelijk weer ergens te komen...
Zien we dan de noden niet in de samenleving? O ja, dat zeker wel. Alleen we willen het blijkbaar allemaal zelf oplossen. Op onze eigen vierkante meter. Daar gebeuren dan ook echt veel mooie dingen. Daar ben ik werkelijk van overtuigd.
Maar of het genoeg is?
Laten we luisteren naar onze kinderen die zingen:
"Alleen als we het samendoen, dan kunnen we zoveel. Dan zijn we sterk en vormen zo een machtig groot geheel..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten