Ik was ingedeeld in gemeente Nieuw Vennep, tegenwoordig Haarlemmermeer. Samen met Rob Tijdeman, toen nog voorganger van Leiden, zou ik hier de eredienst verzorgen.
Hoe het zo kwam, dat weet ik niet meer.
Maar ik vertelde tijdens de eredienst over mijn opa en oma. Hoe zij, na de oorlog, worstelden met hun verleden en de hieruit voortkomende, complexe relaties binnen hun beider families. Hoe mijn oma, vredelievend als ze was, zocht naar oplossingen.
Hoe zij op zondagochtend altijd twee families langs het raam van hun huisje in Amsterdam Noord zagen passeren.
De ene familie liep van rechts naar links. Man en vrouw en kinderen liepen in stemmig zwart en keken bedrukt naar de grond. Er kon geen lachje van af.
De andere familie liep van links naar rechts. Een jongetje reed vooruit op een driewielertje en de man en vrouw maakten grapjes, met elkaar en speelden met het jongetje. Ze hadden plezier.
Mijn oma keek dit een paar keer zo aan en uiteindelijk keek ze mijn opa aan:
"Bertus, je moest maar eens zien waar dat ene stel, die mensen die altijd zo'n plezier hebben, vandaan komen. Dat zou wel eens een kerk voor ons kunnen zijn..."
Mijn opa liep die zondag erop in de richting waar dit stel altijd vandaan kwam lopen. Zo kwam hij vanzelf voor de kerk van het Apostolisch Genootschap....
En met mensen van deze kerk zijn mijn opa en oma in gesprek geraakt.
En zo werd het gezin apostolisch.
(Bijzonder was wel dat bij mijn opa nog veel meer gebeurde: hij was als kind apostolisch opgegroeid. Maar op jonge leeftijd had hij de kerk verlaten. Daar had hij goede redenen voor. Mijn oma en zijn kinderen hebben dit nooit geweten, totdat ze zelf apostolisch werden.
Maar hierover later meer.)
Na mij kwam ook Rob Tijdeman nog aan het woord.
Hij stond een beetje lachend naar mij te kijken. Hij boog zich voorover naar de microfoon:
"Dat jongetje op die driewieler...dat was ik..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten