reclame

Kerken lopen leeg en de gemeentes vergrijzen. Binnen de PKN is een indrukwekkend programma opgestart ("pionieren") om, door allerlei experimenten, te onderzoeken op welke wijze het kerkelijk leven beter kan aansluiten bij de huidige generaties. Het volgt een beetje het principe "laat duizend bloemen bloeien", doet hierbij (heel kenmerkend) een beroep op de creativiteit van de leden zelf en (heel belangrijk) ondersteunt deze initiatieven krachtig.

Het ApGen wordt al enkele decennia geconfronteerd met dezelfde verschijnselen en ook hier zijn bewegingen ontstaan om het voortbestaan van het genootschap veilig te stellen. Dat betekent heel concreet: hoe zorgen we voor nieuwe aanwas in de tanende ledenaantallen?

Het gaat een beetje op zijn ApGen's: met werkgroepen, een projectstructuur en een plan. We zijn nu eenmaal erg gehecht aan het centrale denken. Dit geeft bij betrokken leden beweging. Belangrijk nadeel is dat, hoe de beweging ook vorm wordt gegeven, het voor niet betrokken leden (en dat zijn de meesten) toch een ver-van-mijn-bed-show blijft. Natuurlijk, je kan erover lezen op internet en in de (lokale) nieuwsbladen, maar in de praktijk blijft het een nogal geïsoleerd gebeuren. Het gevaar is daardoor dat er bij de niet-betrokken leden een gevoel van vervreemding ontstaat. Ik betrap me hier soms wel op.

Er worden overal in het land themabijeenkomsten georganiseerd. Ze worden aangeprezen in straatposters, zoals in Wageningen en ook in radiospotjes. Ik begrijp dat de thema's goed aansluiten bij een behoefte (relaties, opvoeding, rouw, e.d.) en dat de bijeenkomsten door bezoekers als zinvol worden ervaren.

Lokaal zijn er op verschillende plaatsen wel degelijk ook initiatieven om te experimenteren met vernieuwende concepten. Kijk bijvoorbeeld op www.leef.today. Stom toevallig dat ik hier een keer ontdekte dat in deze Apeldoornse gemeente al geruime tijd geëxperimenteerd wordt met nieuwe vormen van samenkomsten. Ook hier is iedere relatie met het Apostolisch Genootschap onzichtbaar: het is dat ik namen en gezichten herkende toen ik een keer de website bestudeerde.

Het initiatief is blijkbaar succesvol, als ik de volle zaal op de foto's zie en ook de lachende gezichten lijken boekdelen te spreken.

Op de website van het ApGen kom ik nog "Wageningen Compassie" tegen, maar, behalve dat het "een plaats voor ontmoeting, inspiratie en levenskunst door apostolische vrijwilligers betreft", geen nadere uitleg wat hier gebeurt.

Interessant is ook nog het "bezielend inspiratie centrum Lochum" (http://www.bic-lochem.nl/), een initiatief van de lokale apostolische gemeenschap en inmiddels verknoopt met tal van lokale kerkelijke en maatschappelijke organisaties. Het lijkt weer een compleet ander concept te volgen dan het Apeldoornse. Geen probleem, maar het is nu juist boeiend om eens te onderzoeken hoe deze twee zich tot elkaar verhouden en ons af te vragen of er lessen zijn te trekken uit de opgedane ervaringen?

Hoe boeiend en indrukwekkend deze initiatieven ook mogen zijn, ze hebben geen effect op de lokale gemeentes en hun beleid. Het blijven geïsoleerde verschijnselen. Je kan je dus afvragen wat het bestuur van het ApGen er nu eigenlijk mee wil.

Ik hoorde laatst de geluidsopname van een dienst van opziener Scheeper (1984). Hij citeerde de toen net overleden apostel L. Slok: "Ieder probleem draagt de oplossing in zichzelf." Het lijkt wel wat op: "Vind het antwoord in jezelf".

Maar hij begint toch eerst met de analyse van het probleem. Daar is in de eerste uitspraak ook meer ruimte voor dan in de moderne variant. Misschien dat we hier toch wat meer tijd voor zouden moeten nemen.