Velen maken zich zorgen over de toekomst van het ApGen. De bezoekers van onze erediensten zien in veel van onze gemeentes een terugloop in het aantal leden en ook de vergrijzing laat duidelijk zijn zichtbare sporen in de verzamelde broeders en zusters zien.
De afgelopen decennia zijn vele kerkgebouwen gesloten en vaak zijn dit plaatsen waar hele generaties hun hoogte- en dieptepunten in een mensenleven met elkaar deelden.
Dat doet pijn.
Deze blog (Ik ben Apostolisch!) begon met een foto van een kerkgebouw van het ApGen in Beverwijk, de plaats waar zowel ikzelf, als mijn broer en mijn zus zijn gedoopt en een belangrijk deel van onze jeugd hebben doorgebracht. Ook dat kerkgebouw is al vele jaren geleden verkocht. Vlak voor de verkoop zijn mijn broer en ik er nog één keer geweest. Het was een nostalgisch bezoek. Alhoewel we er al zeker 40 jaar niet meer waren geweest, konden we onze weg nog blindelings vinden en overal lagen herinneringen.
De zangboeken die we samen verzamelden en als een grote stapel achter onze vader neerlegden, zodat, wanneer hij ging zitten, op deze stapel terecht kwam... De primitieve hoortoestellen die onder een paar banken waren bevestigd voor de slechthorenden en waar wij niet aan mochten komen en dus iedere zondag mee zaten te klieren... De kelder waar de ouwels voor de rondgang (= avondmaalsviering) werden gestanst uit grote ouwelplaten en waar wij de restjes van verzamelden en oppeuzelden...het kamertje waar de herder zich voor een dienst met de priesters voorbereidde en waar wij soms kleurplaten mochten kleuren en ga zo maar door...
Hoe mooi en dierbaar deze herinneringen voor mij ook zijn, ze zullen ons geen steek verder helpen. Het zegt een ander helemaal niets en het vormt geen basis om naar de toekomst te kijken.
De enige basis die hier geldt is, naar mijn overtuiging, de vraag of we kunnen laten zien aan onze kinderen waar de relevantie van mijn apostolisch-zijn in zit. In mijn dagelijks leven. Wat God voor mij betekent op maandag, dinsdag en zo verder. Waarom ik de keuzes die ik maak, de keuzes zijn die ik wil maken. En dat geldt ook voor het ApGen als instituut: waar zit haar maatschappelijke relevantie?
Let wel, dit gaat over een waardeconcept.
Om toegevoegde waarde.
Om je druk maken om je kwetsbare naaste.
Om het daadwerkelijk aanpakken van onrecht in onze samenleving.
Om bidden en werken.
Misschien wel vooral werken.
In de wereld.
En als mensen vragen waarom je de dingen doet: omdat we allemaal kinderen van God zijn en ik nooit heb begrepen dat er mensen zijn die meer rechten hebben dan anderen. Omdat we deel uitmaken van een schepping die altijd groter is dan ik, dan mijn wereld, dan mijn tijd...
Omdat er ooit een mens was die God met Vader aan ging spreken en zo tot een persoonlijke relatie wist te komen. Die duidelijk maakte dat wij het zout van de aarde zijn, als wij tenminste barmhartig, vredestichter en rechtvaardig willen zijn. En dat God ons dus nodig heeft...anders wordt het echt niks.
Eerlijk gezegd, dat heeft zelfs niet zoveel meer te maken met het ApGen. Dat is een universele weg die miljoenen mensen, vanuit allerlei geloven, dagelijks willen bewandelen. Dit zal er altijd zijn, daar ben ik diep van overtuigd. Dat is, kun je zeggen, mijn geloof. Dat vertrouwen heb ik.
Maar het is wel een pad dat ik heb leren bewandelen door mijn ouders, mijn grootouders en vele anderen in mijn kerk, het Apostolisch Genootschap. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden en deze weg is door hen aangelegd en op deze weg hebben zij mij wegwijs gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten